ALEKSANDRA KWIATKOWSKA
Wyróżnia się dwa typy kota brytyjskiego – krótkowłosy i długowłosy. Starszą i bardziej popularną odmianą tej rasy jest kot brytyjski krótkowłosy. Ich historia sięga czasów Imperium Rzymskiego – pierwsi przedstawiciele kotów brytyjskich krótkowłosych przybyli z Egiptu na Półwysep Apeniński, skąd dostały się na Półwysep Brytyjski. Jednak ich prawdziwa popularność rozpoczęła się za czasów wiktoriańskiej Anglii, gdy zaczęto hodować tą rasę jako przeciwwagę dla kotów orientalnych. Niestety, II Wojna Światowa prawie doprowadziła do wyginięcia krótkowłosych kotów brytyjskich. Po zakończeniu wojny w celu ratowania rasy zaczęto je krzyżować z kotem rosyjskim niebieskim, kartuskim oraz burmskim. Historia brytyjczyka długowłosego jest krótsza. W czasie I Wojny Światowej zaczęto rozmnażać koty brytyjskie krótkowłose z rasami o długiej sierści, w tym również z dachowcami posiadającymi długie futro. Pożądaną długość sierści uzyskano przy krzyżowaniu kota brytyjskiego krótkowłosego z kotem perskim.
Koty brytyjskie to zwierzęta średniej wielkości, chociaż ich krótkowłosa odmiana jest uznawana za największą rasę kotów krótkowłosych. Ich ciała są umięśnione oraz krępe, łapy i brzuch masywne. Ogon tych kotów jest gruby, stanowi on również 2/3 długości ciała brytyjczyka. Tym, co wyróżnia przedstawicieli tej rasy, jest ich okrągła głowa. Kot brytyjski najbardziej kojarzy się z niebieskim kolorem sierści, chociaż posiada wiele form umaszczeń. Za typowe barwy dla przedstawicieli tej rasy uznaje się biel, beż, brąz czy czerń, ale zdarza się również umaszczenie dwulub wielokolorowe. Wszystkich form umaszczenia dla przedstawicieli tej rasy jest 150 dla kotów krótkowłosych i 150 dla kotów długowłosych. Sama długość sierści jest tym, co głównie odróżnia obie odmiany. Futro u krótkowłosych przedstawicieli jest gładkie i w dotyku przypomina plusz, natomiast sierść długowłosego brytyjczyka posiada obfity podszerstek, który na ich głowie tworzy charakterystyczne bokobrody, na ogonie tworzy imponujący „pióropusz”. Oczy kotów brytyjskich są okrągłe i duże, a ich kolor zależy od umaszczenia danego przedstawiciela. Zwykle to będzie kolor miedziany, złotawy lub pomarańczowy, ale zdarza się również niebieski kolor oczu u kotów brytyjskich o białym umaszczeniu i odmiany typu colorpoint. Może się zdarzyć, że brytyjczyk będzie miał różnobarwne oczy, które można najczęściej spotkać u przedstawicieli o białym umaszczeniu.
Zarówno kot brytyjski krótkowłosy, jak i długowłosy jako kocięta będą energiczne. Nie jest jednak to cecha, która charakteryzuje tą rasę – z wiekiem stają się coraz spokojniejsze, co czyni z nich typowych domatorów. Przedstawiciele tej rasy są również bardzo inteligentne, przez co szybko się uczą. Idealne w tej sytuacji będą dla nich zabawki interaktywne, jednak przy doborze zabawki właściciel powinien pamiętać, że nie powinna ona wymagać zbytniej aktywności ze strony kota. Brytyjczyki nie są rasą agresywną, przez co idealnie nadają się dla rodzin z dziećmi. Nie będą się one przywiązywać tak samo do każdego członka rodziny – wśród wszystkich domowników wybiorą jedną osobę, której będą poświęcać więcej uwagi niż innym. Przedstawiciele tej rasy w stosunku do obcych zachowują dystans. Koty brytyjskie nie należą do typowych pieszczochów, które będą za każdą cenę szukać uwagi właściciela. Lubią być głaskane, ale nie będą tolerować brania na ręce. Przedstawiciele tej rasy są ciche i odzywają się tylko w sytuacji, kiedy są głodne lub coś je boli.
Koty brytyjskie uznaje się za zdrową rasę, ale istnieje szereg chorób typowych dla tej rasy. Zarówno koty brytyjskie krótkowłose, jak i koty brytyjskie długowłose mogą zachorować na kardiomiopatię przerostową oraz wielotorbielowatość nerek. U krótkowłosych brytyjczyków może wystąpić dodatkowo niedrożność kanalików nosowo – łzowych oraz niedrożność przewodu pokarmowego spowodowaną pilobezoarami. Rzadziej występuje u nich hemofilia i wodogłowie. W przypadku kotów brytyjskich długowłosych występuje jeszcze erytroliza noworodków, która jest chorobą śmiertelną dla małych kociąt. Dlatego jeżeli właściciel zdecyduje się na przygarnięcie kota brytyjskiego, powinien poszukać dobrej hodowli, której hodowca wykonuje regularne badania swoim kotom oraz nie rozmnaża osobników obciążonych genetycznie. Mimo tych chorób nie wymaga skomplikowanej pielęgnacji. Wystarczy regularnie sprawdzać uszy, przycinać pazury, przemywać oczy, które mają tendencję do łzawienia oraz wyczesywać sierść w okresie linienia. Koty brytyjskie długowłose powinny być dodatkowo czesane poza tym okresem, by móc tym sposobem usunąć martwą sierść. Dieta przedstawicieli tej rasy powinna się składać z pokarmu wysokiej jakości lub naturalnej typu BARF. Powinna zawierać również duże ilości mięsa. Ponadto koty po sterylizacji/kastracji powinny dostawać karmę dostosowaną specjalnie dla kastratów. Jeżeli właściciel zdecyduje się na samodzielne przygotowywanie posiłków, to powinien pamiętać o odpowiedniej suplementacji. Oprócz tego należy starannie dawkować pokarmy, ponieważ koty brytyjskie z racji swojego łakomstwa są narażone na problemy z nadwagą.
