KATARZYNA ANDRZEJEWSKA
Kot norweski leśny jest narodową rasą kota w Norwegii. Jego nazwa w języku norweskim brzmi Norsk Skogkatt, co oznacza dosłownie „kota z lasów północy”. Kot norweski leśny należy do ras naturalnych – człowiek nie uczestniczył w powstaniu tej rasy. Ten fakt potwierdza brak spokrewnienia z innymi rasami. Co wiemy o historii kota z lasów północy?
Nie wiemy kiedy i jak koty przybyły do północnej części Europy, jednak możemy przypuszczać, że są to potomkowie kotów przywiezionych przez Rzymian. Rzymianie podróżowali z kotami w celu zapewnienia ochrony zapasów żywności przed szkodnikami. Z pewnością w ten sposób znalazły się na Wyspach Brytyjskich. Stamtąd w wieku XI mogły podróżować wraz z Wikingami. Niezwykle ostry i zimny klimat wymusił na kotach przystosowanie się do mrozów, wiatru oraz śniegu. Na statkach Wikingów koty również ochraniały zapasy żywności, dzięki swojemu talentowi łowieckiemu, który został doceniony również później w gospodarstwach domowych.
W latach 30 XX wieku w Norwegii powstały pierwsze towarzystwa miłośników tej rasy. Członkowie zaczęli dbać o zachowanie czystości rasy, jako narodowej rasy kotów. Niestety działania towarzystwa zostały przerwane przez wybuch wojny aż do lat 70 XX wieku. W tym okresie koty krzyżowane były z innymi rasami, co niemal doprowadziło do wyginięcia norweskiego leśnego. Opisywana rasa jest bardzo istotnym elementem norweskiego dziedzictwa. Wzmianki o niej pojawiają się w wielu bajkach i legendach skandynawskich, a także w mitologii nordyckiej. Najbardziej znaną jest wyobrażenie bogini miłości Frei, która podróżowała w rydwanie ciągniętym przez dwa ogromne koty – wzmianka pojawia się już w średniowiecznych opowieściach, które swoje korzenie mają w o wiele starszych przekazach, które nie zostały spisane.
Cena kocięta waha się od 2000 do 3000 tysięcy. Młode kota norweskiego leśnego rosną niezwykle powoli – rozwijają się nawet do 3 roku życia. Samice ważą od 4 do 6 kg, natomiast samce od 4 do 8 kg. Koty te mają mocną i muskularną budowę ciała oraz rozwinięty kościec. Tylne łapy są dłuższe niż przednie, co skutkuje sporą skocznością i zwinnością. Uszy zakończone są „rysimi” pędzelkami. Zapewne zastanawia Was futro tych pięknych kotów. Norweskie leśne mają dwa rodzaje sierści – krótki puszysty podszerstek oraz długi wierzchni włos ościsty. Najczęściej występujące odmiany barwne to:
Tabby – pręgowane
Tabby z białym
Łaciate – czarno-białe, rudo-białe
Srebrzyste pręgowane z białym
Czarne
Białe.
Niedopuszczalne są takie umaszczenia, jak liliowe, czekoladowe, płowe, cynamonowe, colorpoint. Kolor oczu norweskiego leśnego zawsze zgodny jest z jego umaszczeniem. Oczy same w sobie są duże, owalne, szeroko otwarte i lekko skośne. Pielęgnacja tej rasy skupia się głównie na jego sierści. W okresie linienia ( na wiosnę i na jesień) konieczne jest codzienne szczotkowanie. Najlepiej robić to specjalnymi szczotkami, które usuwać będą martwą sierść, a także będą wspomagać porost nowej. Poza tymi okresem wystarczające będzie szczotkowanie raz na tydzień. Futro tych kotów nie ma skłonności do kołtunienia się.
Jaki charakter ma kot norweski leśny? Koty te charakteryzują się zrównoważonym charakterem. Lubią towarzystwo bliskich im ludzi, a także zwierząt innych gatunków, jak np. psów. Bardzo przywiązują się do członków rodziny, w szczególności do jednej osoby, która wybiorą. Są wesołymi, przyjaznymi i ciekawskimi kotami. Bardzo lubują się w łowieckich zabawach. Strzałem w dziesiątkę będzie gonienie „zdobyczy” oraz wspinanie się, dlatego warto zbudować im drapaki w formie „kociego drzewa”. Pamiętajmy, aby były one wytrzymałe i stabilne z racji wielkości naszego przyjaciela. Norweskie leśne niezwykle szybko uczą się chodzenia na spacery w szelkach. Warto wyposażyć je w adresówkę w razie ucieczki. Ważnym aspektem jest ochrona przez pasożytami, na które są narażone poprzez wychodzenie na zewnątrz. Koty norweskie leśne nie należą do kotów głośnych, jednak posiadają bogaty repertuar melodyjnych miauków i świergotów. Można ośmielić się porównać je do ptaków, gdy wyrażają swój obecny nastrój, choć robią to ciszej.
Dieta tej rasy koniecznie powinna być urozmaicona, aby zaspokajać jego zapotrzebowanie na składniki odżywcze. Opiera się głównie na karmach wysokomięsnych lub surowym mięsie połączonym z suplementami. Codzienna porcja będzie większa niż u przeciętnego kota. Posiłki powinny być podzielone na liczne, ale niezbyt obfite porcje.
Powoli docieramy do końca omówienia rasy kota norweskiego leśnego. Ostatnim aspektem, jaki pozostaje jest zdrowie i najczęstsze choroby. Norweskie leśne narażone są na wystąpienie choroby spichrzeniowej glikogenu typu IV (GSD IV; choroby Andersena). Ma ona podłoże genetyczne. Jej objawy wystąpią, jeśli oboje rodziców kota posiadało wadliwe geny. Choroba polega na zaburzeniu szlaku metabolizmu glukozy. Glikogen zaczyna gromadzić się w komórkach nerwowych, mięśniowych i wątrobie, co powoduje ich stopniowe upośledzenie. Czy można temu zapobiec? Niestety jedyną możliwością walki jest wykluczenie nosicieli wadliwych genów z hodowli. W chwili obecnej każdy hodowca ma obowiązek wykonywać testy genetyczne u swoich kotów, które wykrywają mutację genetyczną GSD IV. Bez przeprowadzonego testu kocięta nie mogą mieć wydanego rodowodu.
