PATRYK WIETRZAK
Tygrysy najbliżej spokrewnione są z innymi wielkimi kotami z rodzaju lamparta, czyli jaguarami, lwami czy lampartami właśnie. Jeszcze na początku XX wieku zasięg ich występowania obejmował ogromne połacie Azji w tym odizolowane populacje na zachodzie kontynentu, niemal całe Indie, Indochiny, wschodnie i środkowe Chiny, Półwysep Koreański, Mandżurię oraz przyległe tereny rosyjskie wraz z Władywostokiem, a także wyspy Jawa oraz Sumatra. Obecnie populacja tygrysa całkowicie wyginęła w Azji Środkowej, Iranie, Chinach oraz na Jawie. W Indiach, Indochinach oraz na Sumatrze istnieją przerzedzone grupy. Na przestrzeni ostatnich stu lat tygrys utracił około 93% z dawnego zasięgu. Liczba żyjących na wolności kotów szacowana jest na 3200 osobników. Tygrysy zamieszkują tereny tropikalne, górskie, a nawet syberyjską tajgę. Lubią tereny w pobliżu wody.
Jest największym z kotów. Samce mogą ważyć ponad 300 kg przy długości ciała ponad 3m. Rekordowy tygrys, należący do podgatunku tygrysa syberyjskiego, ważył 384kg. Dużo mniejszy tygrys sumatrzański osiąga średnio zaledwie 120 kilogramów. Poluje z ukrycia, co ułatwiają mu krótkie, choć bardzo muskularne kończyny o cofanych pazurach. Nie oznacza to, że tygrys ma się czego obawiać. W środowisku naturalnym nie spotyka wielu wrogów i jedynie nosorożce, słonie oraz niedźwiedzie powinny się go wystrzegać. Zdarza mu się upolować krokodyla. Mimo doskonałego przystosowania mniej niż 1% ataków kończy się sukcesem. Gdy zabija, robi to szybko i często jednym, krótkim atakiem jak puma, która choć bardziej zwinna, skacze jedynie nieznacznie wyżej – u obu kotów wysokość ta sięga około 5 metrów. Tygrys jednak dzięki dłuższym tylnym łapom jest w stanie wyskoczyć nawet na 2 metry, trzymając w uzbrojonej w 30 zębów szczęce ofiarę ważącą nawet 50 kilogramów. W teorii byłby więc w stanie upolować samicę pumy i wskoczyć z nią na drzewo. Mogą się pochwalić doskonałym słuchem. Prawdopodobnie są w stanie rozpoznać potencjalne ofiary po ich chodzie czy odgłosach. Dużo gorzej wypada ich węch, który ustępuje temu psiemu.
W popkulturze, poniekąd słusznie, przyjęło się, że tygrys ma umaszczenie rdzawopomarańczowe, białe podbrzusze oraz ciemne pręgi, ale jak u większości zwierząt i tutaj występują różnice regionalne. Szczególnie rzadkie są tygrysy białe. Ich obecność odcisnęła piętno na chińskim wierzeniach jeszcze w czasach antycznych (pierwsze obserwacje z Indii, co ciekawe, pochodzą dopiero z XIX wieku). Białe tygrysy nie są albinosami. Mimo doniesień nie udało się póki co zaobserwować tygrysa czarnego oraz niebieskiego.
Samce przebywają z resztą stada jedynie w czasie rozrodu, by później oddalić się i wieść samotne życie. Stąd stada są ze sobą spokrewnione i najczęściej stanowią matki z córkami. Ataków na ludzi dokonują najczęściej osobniki stare lub zranione wcześniej przez kłusowników. Częściej to człowiek stanowi zagrożenie dla tego majestatycznego kota. Tygrysy zostały w dużej mierze wytępione dla swojego futra, a także przez ludowe przesądy, które przypisują ich kościom specjalne właściwości. Tygrys, który być może wyginie jeszcze za naszego życia, głęboko zakorzeniony jest w kulturze krajów dalekiego wschodu jako przejaw ducha wojowniczości, piękna, odwagi, ale i chciwości oraz gniewu. Jest jednym z 12 chińskich znaków zodiaku.
