Przez długi czas nie doceniano tego krzepkiego północnoamerykańskiego kota, którego traktowano po prostu jako pospolitego łowcę myszy, nadającego się tylko do życia na terenach wiejskich. Kiedy jednak odkryto go w całej krasie i okazałości, bardzo szybko zdobył przychylność hodowców. Mimo ze koty tej rasy hoduje się dość intensywnie już od początku lat 70., ich fenotyp do dzisiaj przypomina dzikich i półdzikich przodków ze stanu Maine w Stanach Zjednoczonych, od którego pochodzi nazwa rasy – Maine Coon.
W zagrodach chłopskich nadal spotyka się rosłe, pozostawione naturze „coony”, jak je się czule nazywa, odpowiadające fenotypowi kotów, jakie pierwsi osadnicy prawdopodobnie trzymali w celu tępienia szkodników żywności. Mimo zaciętego sporu w ostatnich latach na temat fenotypu dzisiejszych kotów rasy maine coon są one nadal duże, muskularne i nie należy do rzadkości spotkanie kocura, którego całkowita długość ciała przekracza metr. Również spor miedzy zwolennikami typu amerykańskiego a zwolennikami typu europejskiego, dotyczący kierunku hodowli, nie wpłynął na zmianę dużego i długiego ciała. Można wiec mieć nadzieje, ze także w przyszłości będzie się hodowało koty maine coon z nastawieniem na zachowanie cech wzorca, jak budowa ciała i jakość futra. Koty maine coon maja półdługie futro dobrze chroniące przed woda i zimnem, co jest bardzo ważne dla zżycia na swobodzie. Ciało jest chronione przed przechłodzeniem gruba warstwa miękkiego i delikatnego podszycia, nad które wystają mocne i długie włosy okrywowe. Długość futra jest zróżnicowana: na brzuchu i piersi oraz w okolicy genitaliów jest ono dłuższe, natomiast na grzbiecie, barkach i kończynach krótsze. W zimie dochodzi do tego jeszcze okazały i gesty kołnierz na głowie i piersi, a także dłuższe partie futra na tylnych kończynach przypominające spodnie typu golfy. Długi i puszysty ogon, który zima jest szczególnie gesty, zapewnia żyjącym na otwartej przestrzeni kotom tej rasy dodatkowa ochronę przed utrata ciepła, gdy go sobie ułożą wokół głowy. Ogon jest „reprezentacyjna” częścią ciała kotów maine coon i u wzorcowych osobników osiąga długość równą długości reszty ciała, co sprawia, ze koty te wydają się jeszcze większe i potężniejsze. Podczas ruchu zwierzęcia włosy ogona „latają”, co wywołuje skojarzenia z szopami praczami, od których pochodzi drugi człon nazwy rasy (coon = szop). W miesiącach ciepłych koty maine coon prawie całkowicie linieją – z wyjątkiem ogona – i przez to również swoim właścicielom ułatwiają pielęgnowanie, gdyż gęste futro zimowe kotów żyjących w mieszkaniach trzeba codziennie czesać specjalnym grzebieniem i szczotkować. Koty maine coon maja silna budowę kości i długie kończyny z charakterystycznymi dużymi i gęsto owłosionymi łapami. Szybko rosną oraz są odporne i mimo swego okazałego ciała wyglądają wytwornie. Mimo dużej i mocnej budowy koty rasy Maine Coon nie są agresywne. Bardzo charakterystycznie miauczy – wydaje serie dźwięków podobnych do treli.
Dodatkową cechą rozpoznawcza rasy jest kwadratowa głowa z dobrze wykształconym, wyraźnie szerokim i kanciastym pyszczkiem. Długi i prosty nos oraz wydatny podbródek wrażenie to jeszcze wzmacniają, tworząc w profilu jedna linie. Wysoko stojące uszy o szerokiej nasadzie powinny być ostro zakończone i mieć typowy dla rasy pędzelek włosów. Duże oczy powinny być szeroko rozstawione i trochę ukośne, jednak nie do tego stopnia, aby wyglądały jak orientalne. Koty maine coon maja charakterystyczne „sowie” spojrzenie, które sprawia, ze nawet dorosłe, okazale osobniki wyglądają „dziecinnie”.
Maine coon są atrakcyjne nie tylko z powodu swego wyglądu. W wyniku sterowanej selekcji stały się rasą nie tylko piękną, lecz przede wszystkim pożądaną z tego względu, ze jej przedstawiciele przywiązują się do człowieka i – w porównaniu z innymi rasami kotów i innymi gatunkami zwierząt domowych – są bardziej towarzyskie i łatwiejsze we współżyciu. Cechą najbardziej podkreślaną przez większość właścicieli, jest ich aktywność i umiłowanie do zabaw. Wynika to z silnego instynktu łowieckiego, który jest charakterystyczny dla rasy. Wiele Maine Coonów prezentuje też ciekawe, instynktowne zachowanie, polegające na „drapaniu” przednią łapką w lustro wody przed napiciem się. W naturze chodziło o usuwanie zanieczyszczeń z powierzchni oczek wodnych. To co tak przydawało się na wolności często doprowadza do rozpaczy opiekunów, którzy muszą wycierać kałuże wody wokół kociej miski. Kotki maine coon są nadzwyczaj troskliwymi matkami i odznaczają się niezawodnym instynktem macierzyńskim. Wychowują swoje kocięta, których często jest 6 lub 7, bez żadnych kłopotów, przy czym naturalne porody są u tej rasy norma. Nawet kocury niekiedy biorą udział w wychowywaniu młodych, które szybko rosną i w wieku 9 lub 10 miesięcy osiągają imponującą masę ciała dochodzącą do 5 kg.
W hodowli tradycjonaliści zwracają uwagę na zachowanie odpowiednich rozmiarów ciała i masywnego, prostokątnego kształtu sylwetki, natomiast zwolennicy eksperymentowania przywiązują więcej wagi do poprawy jakości i barwy futra, przy czym nie stronią od krzyżowania z innymi rasami. Ci, którzy celu hodowli upatrują w utrzymaniu oryginalnej budowy ciała, krzyżują ze sobą wszystkie odmiany barwne, natomiast ci, którzy dążą do zmniejszenia rozmiarów ciała w celu poprawy jakości lub barwy futra, zwracają więcej uwagi na hodowle nastawiona na utrzymanie czystości barwy. Również u kotów maine coon istnieją dwie grupy kolorów, mianowicie z dzikim umaszczeniem aguti i jednobarwne. Ostatnio większego znaczenia nabierają jednobarwne non-agutimian coon.
Opisy rasy pochodzi z książki „RASY KOTOW” wydanej przez Oficynę Wydawnicza MULTICO.
Set & Thot
