ALEKSANDRA KWIATKOWSKA
Sfinks, nazywany również sfinksem kanadyjskim lub kotem kanadyjskim bezwłosym, jest zwierzęciem, którego uroda przykuje uwagę każdego człowieka. Zawdzięcza to między innymi brakowi sierści, który jest cechą charakterystyczną dla tej rasy – można zauważyć u nich jedynie delikatny meszek, który pojawia się na grzbiecie, stopach, uszach, ogonie i pyszczku. Zdarza się również bardzo krótkie owłosienie na uszach, nosie, ogonie i w przypadku samców również na jądrach. Skóra sfinksa w dotyku jest ciepła, przypomina zamsz, zaś w niektórych miejscach takich jak tylne stawy kończyn, głowa, szyja czy bark jest ona pofałdowana. Oprócz tego rasę tą cechują duże oczy w kształcie cytryn, smukła oraz podłużna głowa, szeroka klatka piersiowa, mocno zarysowane kości policzkowe, długie łapy, ogon i odstające uszy. Zdarzają się jednak różnice między dwoma typami rasy, czyli typie amerykańskim i typie europejskim. Amerykański typ sfinksa był krzyżowany z devonami rex oraz amerykańskimi kotami krótkowłosymi, przez co ich głowy są krótsze. U europejskiego typu sfinksa ze względu na krzyżowanie z kotami syjamskimi, orientalnymi oraz rosyjskimi niebieskimi występują różnice w budowie ciała.
Sfinks jest jedną z najmłodszych ras kotów. Mimo że pierwsze bezwłose koty pojawiły się już ponad 100 lat temu, to za pierwszego przedstawiciela rasy sfinks uważa się urodzone w 1966 roku w Toronto kocię z miotu zwykłego krótkowłosego kota, które w wyniku mutacji urodziło się łyse. Od razu rozpoczęły się próby stworzenia nowej rasy, które zostały przerwane w 1971 roku ze względu na problemy zdrowotne, które wystąpiły ze względu na zbyt intensywne krzyżowanie. Kolejny program hodowlany ruszył po tym, jak w 1975 roku w Wadenie urodziło się kolejne łyse kocię. Program hodowli sfinksów ruszył także w Holandii. Dzięki ścisłej współpracy kanadyjczyków, holendrów i amerykanów udało się szybko poszerzyć stosunkowo niewielki materiał hodowlany.
Sfinksy charakteryzują się przyjacielskim usposobieniem. Są to koty łagodne, czułe i inteligentne, które uwielbiają przebywać z ludźmi. Bardzo łatwo przywiązują się do osoby. Sfinksy także nadają się do domów, w których żyją inne zwierzęta. Koty tej rasy dobrze znoszą inne zwierzęta i z łatwością się z nimi zaprzyjaźniają. Nie cierpią natomiast samotności, dlatego ta rasa nie jest odpowiednia dla ludzi, którzy spędzają w domu mało czasu. Nie będzie go stresować pobyt w nowym miejscu, ale pod warunkiem, że jest przy nim właściciel.
Warto jednak wspomnieć, że sfinksy nie nadają się dla początkujących kociarzy. Są to koty, które wymagają intensywnej pielęgnacji. Właściciel sfinksa musi zadbać między innymi o regularne kąpiele – koty tej rasy posiadają gruczoły łojowe wytwarzające sebum, które chroni skórę sfinksa przed czynnikami zewnętrznymi. Częstotliwość kąpieli zależy od konkretnego kota – niektóre z nich będą wymagać kąpieli raz w tygodniu, zaś innym wystarczy jedna kąpiel na dwa – trzy tygodnie. Oprócz tego sfinks wymaga również ochrony zarówno przed ciepłem, jak i zimnem, ponieważ jest wrażliwy na zmiany temperatury. Jeżeli właściciel zdecyduje się na spacer z przedstawicielem tej rasy, powinien go najpierw dobrze zabezpieczyćprzed wyjściem na słońce kot powinien zostać posmarowany kremem z filtrem, zaś w przypadku mrozu właściciel powinien założyć swojemu pupilowi ubranie z delikatnej tkaniny oraz zapewnić mu transporter, w którym będzie mu dostatecznie ciepło. Także pożywienie pełni dużą rolę u sfinksów, które ze względu na brak futra bardzo dużo jedzą. Ich dieta wymaga wysokoenergetycznego, wartościowego pożywienia, dzięki któremu będą mogły wytworzyć więcej ciepła. Przedstawiciele tej rasy także zmagają się z takimi chorobami jak rak skóry, kardiomiopatia przerostowa, dysplazja zastawki mitralnej oraz skłonność patologicznych skurczów mięśni.
