OSKAR SOKOŁOW
Kot himalajski jest mieszanką dwóch ras: kota perskiego i syjamskiego. Wygląd odziedziczył po równi – trochę z tej rasy i trochę z drugiej. Natomiast, jeżeli chodzi o charakter, to zdecydowanie więcej cech uzyskał od swojego syjamskiego kuzyna. Przede wszystkim jest bardziej ruchliwy i energiczny niż jego perski przodek.
Początki rasy sięgają roku 1931, kiedy to Virginia Cobb i dr Clyde Keeler rozpoczęli eksperymentalny program, w którego efekcie narodziły się pierwsze persy colourpoint, nazwane „Newton’s Debutante”. W latach 50 XX wieku w Kanadzie Ben Borrett rozpoczął podobny program hodowlany. Znaczący wpływ na powstanie rasy kot himalajski miała również Marguerita Goforth. Kot perski colorpoint, nazywany bywa także himalajskim (od rasy królików o podobnym umaszczeniu), znany jest od kilkudziesięciu lat. Pierwotnie nie było długowłosych kotów z genem odpowiadającym za powstawanie kolorowych znaczeń. Nowa odmiana powstała dzięki świadomej ingerencji człowieka. Hodowcy skojarzyli kota syjamskiego, który wniósł kolorowe znaczenia, z kotem perskim, prawdopodobnie czarnym lub niebieskim. Pierwsze próby podjęto już w 1924 r., ale szczegółowe programy hodowlane opracowano dopiero w latach 30. XX w. Początkowo efekty nie były zadowalające. Udało się co prawda uzyskać pożądane umaszczenie, ale ogólna budowa i szata pozostawiały wiele do życzenia. Okrywa włosowa była zbyt krótka i rzadka, tułów znacznie wydłużony, a ogon cienki; wiele zastrzeżeń wzbudzał także kształt głowy. W następnych pokoleniach dodawano prawdopodobnie już tylko krwi kotów perskich, choć niektórzy uważają, że być może udział w tworzeniu colorpointa miał również kot birmański. Krzyżowanie z persami o różnych umaszczeniach zaowocowało pojawieniem się oznaczeń w wielu kolorach. Odmianę ulepszano przez wiele lat i w końcu udało się uzyskać u himalajczyka budowę ciała i kształt głowy takie, jak u pozostałych kotów perskich. Angielski Związek Hodowców Kotów (GCCF) uznał go oficjalnie w 1955 r.; w Stanach Zjednoczonych zarejestrowano go w 1957 r.
Samce osiągają wielkość od 30 do nawet 35 centymetrów, tak samo jest w przypadku samic. Dojrzałość fizyczną osiągają pomiędzy 18. a 24. miesiącem życia. Koty te osiągają wag w przedziale 3 – 5 kg. Maść okrywy włosowej, czyli najbardziej zewnętrznej części sierści jest biała. Kolor występuje tak naprawdę tylko na uszach, pyszczku, łapach i ogonie. Co ciekawe, kocięta rodzą się zupełnie białe, a znaczenia na ich sierści pojawiają się dopiero po upływie kilku miesięcy. Kot himalajski ma długą, lśniącą sierść i gęsty podszerstek. Koty tej rasy mają piękne, niebieskie oczy, co jest powiązane z genem colorpoint.
Usposobienie kota himalajskiego jest połączeniem cech persa i syjama. Jego temperament jest raczej zrównoważony. Zwierzak ceni sobie spokój i wygodne miejsce do leżenia. Chętnie akceptuje pieszczoty i bardzo głośno mruczy. Po swoich syjamskich przodkach odziedziczył jednak pogodne usposobienie i w niektórych przypadkach może naprawdę mocno napsocić. Pers himalajski przywiązuje się do opiekuna, jednak – w przeciwieństwie do ras orientalnych – nie narzuca się ze swoimi uczuciami. Bardzo lubi być głaskany i chętnie przebywa z człowiekiem, jednak krótkie nieobecności opiekuna w domu znosi stosunkowo dobrze. Zazwyczaj dobrze dogaduje się z dziećmi, jednak jest zwierzęciem wrażliwym na hałasy, dlatego w domu pełnym maluchów może czuć się źle. Po swoich perskich przodkach himalajczyk odziedziczył brak potrzeby wokalizacji. Wprawdzie określa się go jako bardziej gadatliwego niż inne persy, jednak koty te są raczej milczące i swoje potrzeby zazwyczaj przekazują wymownymi spojrzeniami.
Kot himalajski zachwyca bardzo dużą inteligencją. Chociaż na co dzień cichy i spokojny, potrafi odpłynąć w zabawie i zaskoczyć opiekuna przemyślanymi ruchami. Świetnie radzi sobie zabawkami interakcyjnymi i chętnie dołącza do psot z innymi kotami, chociaż raczej nie wspina się po firankach i nie eksploruje domowych kryjówek. Koty tej rasy są bardzo ufne w stosunku do człowieka, także obcego. Nie powinny same wychodzić na dwór, jednak powstrzymanie ich przed tym nie powinno być trudne, ponieważ – tak jak wszystkie persy – nie są fanami spacerów na zewnątrz.
Na wybór diety duży wpływ mają cechy fizyczne i morfologiczne rasy. Tylko wybór karmy bardzo dobrej jakości zagwarantuje lśniącą sierść i zdrowie kota. Warto zwrócić też uwagę na kształt miski – koty ras brachycefalicznych łatwiej pobierają pokarm z misek płaskich i szerokich.
Ich długie futro ma skłonności do kołtunienia się i filcowania, dlatego powinno być codziennie dokładnie szczotkowane. Zaleca się korzystanie ze sprejów lub pudrów, które pozwalają na łatwiejsze rozczesywanie włosa. Kota tej rasy warto od czasu do czasu wykąpać i skrócić włosy na nogach. Ze względu na bardzo wrażliwe oczy ważnym elementem pielęgnacji jest ich dokładne czyszczenie i kontrola. Co trzy tygodnie dobrze także skrócić himalajczykowi pazury. Ponieważ koty tej rasy mają płaskie pyszczki, powinny spożywać posiłki z płaskich miseczek albo talerzyków. Ze względu na skłonności do tycia warto dbać o odpowiednie rozdzielanie posiłków.
