SYLWIA JĘDRYSEK
W 1961 roku Jean Mill, w ramach pracy naukowej podjęła próbę skrzyżowania dzikiego kota bengalskiego z czarnym, krótkowłosym kocurem. Z miotu przeżyła tylko jedna kotka o imieniu Kin-Kin. Początkowo przypuszczano, że jest ona bezpłodna, jednak po pewnym czasie urodziła dwa mioty kociąt. Wówczas uznano, że powstanie skrzyżowanej rasy, pozwoli na hodowlę domowej wersji dzikich kotów. W 1980 roku Mill wznowiła działania w tym kierunku. Jak się okazało, po pięciu latach osiągnięto odpowiednią ilość pokoleń, a rok później kotom przyznano status nowej rasy. W Europie koty bengalskie zaczęły być popularne stosunkowo późno, ponieważ zostały do niej sprowadzone dopiero w latach 80. XX wieku.
Koty bengalskie zaliczane są do grupy kotów orientalnych. Długość ich życia wynosi od 10 do nawet 16 lat. Samice przestają rosnąc w wieku około dwóch lat i osiągają wagę od 3 do 6 kg. Z kolei samce rosną do pierwszego roku życia, a ich waga może wynosić nawet 8 kg. Koty te ze względu na swoją wyjątkową urodę oraz charakter szczególnie wyróżniają się spośród innych ras.
Koty bengalskie w Polsce cieszą się stosunkowo dużą popularnością. Ich niepowtarzalny wygląd sprawia, że nie da się nie zwrócić na nie uwagi. Umaszczenie sierści, które posiada dużą liczbę plam i rozet, bardziej przypomina sierść lamparta. Koty zwykle są brązowe, rude, złote, piaskowe lub ciemnożółte. Ich brzuch jest jaśniejszy od reszty ciała. Nogi kotów bengalskich, tak jak i ogon są średniej długości. Posiadają one także wysoko osadzone, zaokrąglone uszy, duże szeroko rozstawione oczy, mocny podbródek i małą głowę. Współcześnie utraciła ona charakterystyczny dla dzikich kotów kształt i bardziej przypomina głowę kota abisyńskiego. W dodatku muskularna budowa ciała sprawia, że wydaje się ona wręcz nieproporcjonalna.
Bengale to niezwykle energiczne i zawsze chętne do zabawy koty. Mimo swojej niezależności są bardzo towarzyskie. Aczkolwiek, żeby zdobyć ich zaufanie potrzeba czasu. Oprócz spędzania każdej chwili z opiekunami, uwielbiają przebywać z innymi kotami. Decydując się na przyjęcie do swojego domu kota tej rasy, warto rozważyć adopcje nie jednego, lecz dwóch kotków. Bengale cechują się również dużą inteligencją i pomysłowości. Swoje potrzeby komunikują różnorodnymi dźwiękami, które przypominają ćwierkanie ptaków czy gaworzenie dziecka. Potrafią przy tym być bardzo głośne. To aktywne zwierzęta, które słyną z temperamentnej natury. Są zwinne i wysportowane. Uwielbiają pływać, uczyć się różnych sztuczek oraz akrobacji.
Koty bengalskie należą do mięsożerców. Dlatego dostarczany im pokarm powinien zawierać wysokiej jakości składniki odżywcze. W przygotowywanych posiłkach nie powinno zabraknąć dużej ilości białka, najlepiej na poziomie ok. 40%. Warto unikać gotowych saszetek, a w zamian postawić na dobrej jakości suchą karmę oraz gotowane mięso, np. kurczaka. Do picia właściwa będzie czysta, nieprzegotowana woda. Aby utrzymać wysportowaną sylwetkę swojego pupila, należy pamiętać o odpowiednich wielkościach posiłków, dostosowanych do wieku, wielkości kota, a także obecnego stanu zdrowia. Jest to szczególnie istotne, ponieważ zbyt duże porcje mogą doprowadzić do nadwagi.
Pielęgnacja bengalów jest bardzo prosta i nie zajmuje dużo czasu. Koty same pielęgnują swoje futro, a ich krótkowłosa sierść nie wymaga częstego czesania. Zatem czynność tą wystarczy wykonywać raz w tygodniu. Podczas kąpieli należy pamiętać o dokładnym oczyszczeniu uszu, oczu oraz obcinaniu paznokci. Niezwykle ważny element stanowią regularne szczepienia, odrobaczanie oraz wizyty u weterynarza. Bowiem koty tej rasy mają częste skłonności do chorób serca oraz postępującego zaniku siatkówki.
